Bu yılın ilk karıyla birlikte karsız memleketteki küçük dostlarıma kardan adam götürmenin hoş olacağını düşündüm. Kendileri gibi minik oldu ama sanırım hoşlarına gitti.
Miniklerden biririn Galatasaraylı ablasının hediyesini düşünmekse pek zor olmadı. Renkler hazırdı, tavşanımsa zaten tecrübeyle sabitti. O yüzden güzel olduğunu düşünüyorum.
Aşağıdaki bu iki minik de kuzenlerimin hediyesi oldu. Evet, anlaşılacağı gibi hediye düşünmek gibi bir sıkıntı yok artık benim için. Ama seri üretim konusunu da ciddi ciddi düşünmüyor değilim.
Bol hayalli, bol gerçekli, bol gezmeli, sağlıklı, adaletli ve kayıpsız bir yılın amigurumisini öremem belki ama dileyebilirim. Mutlu yıllar!
